"Dowód" - Eben Alexander

Żródło: Lubimyczytac

Autor: Eben Alexander
Tytuł: Dowód. Prawdziwa historia neurochirurga, który przekroczył granicę śmierci i odkrył Niebo
Wydawnictwo: Znak Literanova
Tłumaczenie: Rafał Śmietana
Stron: 256
Data wydania: 18 marca 2013

Dość szybko udało mi się skończyć "Dowód. Prawdziwa historia neurochirurga, który przekroczył granicę śmierci i odkrył Niebo" - jest to krótka książka, której tytuł jest dość... kontrowersyjny. Przygotowałem się na to, że niekoniecznie można mieć wobec niej jakieś wielkie nadzieje i wymagania i w sumie bardzo dobrze. Widziałem wiele recenzji, w których czytelnicy byli rozczarowani książką, jej tytułem, obietnicami składanymi przez autora - dr Ebena Alexandra. Zarzucają kompletny brak "dowodu", wskazują, że książka tak naprawdę nie wnosi nic do problematyki przeżyć na pograniczu śmierci. Ja postanowiłem jeszcze przed przeczytaniem odciąć się od tego i po prostu traktować książkę jako książkę, nie naukowy dowód. W sumie przydało się to. Dzięki temu podszedłem do niej z nieco innej perspektywy i mogłem docenić jej walory, a nie tylko uznać ją za świetny dowód lub nic nie wnoszącą pozycję.

Dr Eben Alexander to światowej sławy neurochirurg, który całe swoje życie poświęcił na leczenie oraz badania naukowe. Pracował między innymi w szpitalach Uniwersytetu Harvarda, na którym również wykładał. W 2008 roku zapadł na bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wywołanych bakterią pałeczki okrężnicy (E. coli). Jego przypadek był bezprecedensowy - nie tylko nie było naukowych dowodów na możliwość jego zachorowania na zapalenie wywołane akurat tą bakterią, ale także przeżył chorobę i jego mózg wrócił po siedmiodniowej śpiączce do pełnej sprawności. Po przebudzeniu dr Eben Alexander postanowił opisać swoje przeżycia, które nazwał przeżyciami na pograniczu śmierci.

Przede wszystkim wyjaśnijmy jedną sprawę. To nie jest dowód. Nie wiem czemu taki tytuł został nadany, ale na pewno nie wskazuje na naukowy wydźwięk tej pozycji. Owszem, jest podane założenie, jest "rozpoznanie różnicowe", ale nie ma żadnych dowodów. Eben Alexander opisuje swoje przeżycia podczas jego śpiączki (choć widziałem opinie, że tak naprawdę to wszystko działo się podczas jego wybudzania, kiedy mózg rozpoczyna pracę po okresie spoczynku i dużego obciążenia chorobowego), wskazuje kilka teorii, które mogłyby to tłumaczyć i w kilku zdaniach je "obala" i koniec. Tyle jeśli chodzi o dowód. Po prostu należy to traktować jako kolejny z wielu opisów przeżyć na pograniczu śmierci niczym nie potwierdzonym - sam dr Eben Alexander bowiem nie podał ani jednego dowodu na to, że to co się działo mogło się dziać w trakcie jego śpiączki i było "oddzieleniem świadomości od ciała".

Same opisy przeżyć mi przypominały opisy przeżyć ludzi, którzy przesadzili z substancjami psychoaktywnymi. Kojarzycie białe słoniki na różowych chmurkach? Ewentualnie poskręcane korzenie, które oplatają człowieka a z pobliskiego bagna wychyla się wielki łeb potwora? Jeśli kojarzycie, to już nie musicie czytać opisów przeżyć doktora Ebena. Co prawda nie ma akurat słoników, ale są inne charakterystyczne dla LSD i innych psychoaktywnych substancji wizje rodem z "Kostki Przeznaczenia" i nieśmiertelnego spływu malinową rzeką wraz z przyjaznym sasquatchem. Szczerze powiedziawszy mnie strasznie wynudziły te fragmenty, bo czułem się jak na spotkaniu w Monarze - dobrze, że nie spodziewałem się niczego ponadprzeciętnego, ani tym bardziej chociaż najmniejszego naukowego dowodu.

Na całe szczęście jest też lepsza strona książki, zwłaszcza dla ludzi interesujących się medycyną oraz tym, jak działa ludzki organizm. Trip doktora Ebena Alexandra przeplatany jest opisami jego choroby, tego jak przebiega, skąd się bierze w większości przypadków, w jaki sposób oddziałuje na organizm ludzki i do czego prowadzi. Mimo występowania bardzo specjalistycznego słownictwa, jak np.:

"Zaburzenia działania neuronów spowodowane przez endogenny glutaminian, który wywołał ekscytotoksyczność o działaniu dysocjacyjnym, podobnym do ketaminy - halucynogennego środka znieczulającego (...)"

są często w przystępny sposób wyjaśnione i każdy laik spokojnie zrozumie, co autor miał na myśli. Nawet jeśli część dotycząca samych przeżyć na pograniczu śmierci jest "skopana" to dla reszty książki naprawdę warto po nią sięgnąć. Poza tym objętościowo część czysto "naukowa" czy tam "medyczna" jest większa, dlatego można dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy odnośnie działania naszego mózgu.

Sam język, w jakim napisana jest ta książka jest bardzo przystępny i ciekawy - nie zanudza sam z siebie, zachęca do dalszego czytania i również ratuje tę pozycję. Gdyby nie to i dobre podejście do medycznych faktów to w mojej opinii byłaby to książka kompletnie spalona. Na całe szczęście została uratowana, chociaż polecę ją jedynie osobom zainteresowanym takimi tematami. Jeśli macie co czytać, to odpuśćcie sobie "Dowód".

Łączna ocena: 5/10